مجله‌ی 30بوک نگاه فرق‌دار به دنیای کتاب
ویکتور هوگو (۲۶ فوریه ۱۸۰۲ – ۲۲ می ۱۸۸۵) شاعر، داستان‌نویس و نمایشنامهنویس سبک رمانتیسم فرانسوی بود.
هوگو به عنوان یکی از بهترین نویسندگان فرانسوی شهرت جهانی دارد. آثار او به بسیاری از اندیشه‌های سیاسی و هنری رایج در زمان خویش اشاره کرده و بازگوکننده‌ی تاریخ معاصر فرانسه است. از برجسته‌ترین آثار او می‌توان از «بینوایان»، «گوژپشت نتردام» و «مردی که می‌خندد» نام برد. او در فرانسه بیشتر برای مجموعه اشعارش از جمله «افسانه‌ی قرون» شناخته شده است.
ویکتور هوگو در ۲۶ فوریه سال ۱۸۰۲ در شهر بزانسون در فرانسه به دنیا آمد. ویکتور هوگو در نوجوانی به مطالعه‌ی آثار نویسندگان معاصر به ویژه شاتوبریان پرداخت و سرودن شعر را با ترجمه‌ی اشعار ویرژیل آغاز کرد. در سال ۱۸۲۷ با نمایش‌نامه‌ی «کرام‌وِل» خود را مطرح نمود. مقدمه‌ای که هوگو بر این نمایش‌نامه نوشت از خود کتاب بااهمیت‌تر است. هوگو با این مقدمه، مکتب رمانتیسم را در فرانسه پایه گذاری کرد. در سال ۱۸۳۱ با انتشار کتاب «گوژپشت نوتردام» به شهرت رسید و در سال ۱۸۶۲، شاهکارش یعنی «بینوایان» را منتشر ساخت.
ویکتور هوگو در زمان حیاتش همواره به دلیل عقاید آزادی‌طلبانه و حمایت از طبقان محروم جامعه، مورد خشم حکومت فرانسه قرار داشت و علیرغم سانسور، تهدید و تبعید، هرگز از این روش دست برنداشت. گرچه مقالات او بر ضد ناپلئون سوم در فرانسه ممنوع شد، اما با این وجود تاثیر بسیاری برجا گذاشت.
وقتی ناپلئون بناپارت در سال ۱۸۵۱ قدرت کامل را در فرانسه در دست گرفت و مجلس این کشور را منحل نمود، هوگو او را یک خیانتکار خواند و به تبعیدی خودخواسته به بروکسل و سپس جزیره‌ی جرزی که تحت قیمومیت بریتانیا قرار داشت گریخت. مدتی بعد از آن جزیره به دلیل حمایت از روزنامه‌ای که علیه ملکه‌ی بریتانیا مطلب می‌نوشت، اخراج شد. هوگو سپس به جزیره‌ای در غرب جرزی رفت و ۱۵ سال در آنجا ماند.
ویکتور هوگو، سه پسر و دو دختر داشت. دختر بزرگ او در سال ۱۸۴۳ به همراه شوهر وفادارش و بچه‌ای که هنوز به دنیا نیامده بود در حادثه‌ی قایق‌سواری در رودخانه‌ی سن غرق شد. دختر کوچک او، آدل هوگو در پی عشق نافرجام به یک افسر ارتش نیروی دریایی بریتانیا به بیماری روانی مبتلا شد و در بیمارستان روانی بستری گردید. از زندگی این دختر فیلمی با نام آدل ساخته شده است. هوگو در بیست سال پایانی عمرش نیز شاهد مرگ دو پسرش بود.
هوگو در تبعید در زمینه‌ی نویسندگی به تکامل و پختگی رسید و نخستین اشعار حماسی «افسانه‌ی قرون»، رمان «بینوایان»، «ناپلئون صغیر» و بسیاری آثار دیگر را در این دوران نوشت. مجموعه اشعار افسانه‌ی قرون به عنوان تصویری ممتاز و عالی از تاریخ و تکامل بشریت پنداشته می‌شود. هوگو این اشعار را طی سال‌های ۱۸۵۵ تا ۱۸۷۶ در تبعید نوشت.
در سال ۱۸۶۲ رمان بینوایان را که به یکی از برترین آثار ادبی قرن ۱۹ تبدیل شد، منتشر کرد. این رمان از زندگی چند شخصیت و تمرکز بر مبارزات محکوم سابقه‌داری به نام ژان والژان و به رستگاری رسیدن او شکل گرفت. رمان، بیش از حد انتظار، طرفدار یافت و واکنش‌های انتقادیِ متنوع، که اکثراً منفی بودند بر رمان وارد شد. از لحاظ تجاری، این اثر یک موفقیت بزرگ در سطح جهان بود بطوریکه حتی در کشورهای انگلیسی زبان، این رمان معمولاً با عنوان اصلیِ فرانسویِ خود نام برده می‌شود. ژان والژان نیز به یکی از مشهورترین شخصیت‌های داستانی بدل شد.
ناپلئون سوم در سال ۱۸۵۹ تمام تبعیدی‌های سیاسی را مورد عفو قرار داد، اما هوگو از پذیرش آن خودداری کرد زیرا در آن صورت دیگر نمی‌توانست حکومت را مورد انتقاد قرار دهد. ویکتور هوگو سرانجام در سال ۱۸۷۰ پس از سرنگونی امپراتوری فرانسه به عنوان قهرمان ملی به پاریس بازگشت و عضو مجمع نمایندگان ملی و بعد به عنوان سناتور جمهوری سوم انتخاب شد و تا سال ۱۸۷۸ به فعالیت سیاسی ادامه داد.
ویکتور هوگو در هشتادمین سال زندگی‌اش، شاهد رژه‌ی سربازان در بزرگداشت خودش بود. سربازان شش ساعت راهپیمایی کردند تا از مقابل هوگو که پشت پنجره‌ی اتاقش نشسته بود رد شوند. سربازان راهنما برای اشاره به ترانه‌ی کوزت در بینوایان گل‌های گندم به گردن خود آویخته بودند.
هوگو در ۲۲ مه ۱۸۸۵ پس از یک دوره بیماری در هشتاد و سه سالگی در پاریس درگذشت. مرگ وی باعث سوگی ملی شد، بیش از دو میلیون نفر در مراسم خاکسپاری او شرکت کردند.
ویکتور هوگو پس از مرگ نه تنها به عنوان یک شخصیت والای ادبی، بلکه به عنوان سیاستمدار پرتلاشی که در به ثمر رساندن دموکراسی در فرانسه کمک کرده بود، مورد تکریم گسترده قرار گرفت.
از هوگو آثار بسیاری در زمینه‌های شعر، نمایش‌نامه، رمان، خاطرات، نقدها و مقالات ادبی و سیاسی باقی مانده است.
_ فروشگاه اینترنتی کتاب ۳۰بوک
