وقتی نبودیم

سکوت حکم فرما شد و جز صدای ضربه های ساعت بزرگ سالن، که برای ساعت شش زده می شد، صدای دیگری نبود. پاندول بزرگ ساعت با طمأنینه به چپ و راست می رفت تا از هم پاشیدن یک زندگی آهسته تر رقم بخورد.
تقدیر گذر آن ثانیه ها را برای از هم پاشیدن زندگی یک انسان نوشته بود. در همان ثانیه های عذاب آور بود که فهمیدم برای زیرورو شدن یک زندگی چند لحظه هم کافی است؛ فقط چند لحظه! ولی در آن لحظات فقط یک زندگی نابود نشد، زندگی هایمان رو به نیستی رفت!