آخر بازی در انتظار گودو
نمايشنامه‌هاي بکت در بستر قرن بيستم دوره‌اي انتقالي را مشخص مي‌کنند: دوره‌اي انتقالي از مدرنيسم تا پسامدرنيسم. آثار او تصاويري از فرسايش ارائه مي‌دهند که در آن جهان و افرادي که در آن زندگي مي‌کنند به آرامي، اما به ناگزير رو به افول مي‌روند. «در انتظار گودو» و «آخر بازي» دو نمايشنامه‌اي است که شهرت و جهاني‌شدن را براي بکت به ارمغان آورد، با اين همه او اعتقاد داشت که اين موفقيت بر سوتفاهمي بنيادين استوار است و منتقدان و مردم به طور يکسان بر تفسيري نمادين و تمثيلي از اثري اصرار ورزيده‌اند که همواره براي پرهيز از تعريف تلاش کرده است. مايکل وارتون، منتقد و استاد ادبيات فرانسه در دانشگاه يونيورسيتي کالج (لندن) حق را با بکت مي‌داند، با اين حال يک‌يک مخاطبان را در مخالفت با او محق مي‌شناسد و خود در بازخوانش اين دو نمايشنامه بر کنايه‌هاي فلسفي اين دو اثر تأکيد مي‌ورزد. ساموئل بکت در سال 1969 جايزة نوبل را از آن خود کرد.
شاید بپسندید
