بیخود و بیجهت

به دوروبرش نگاهي مي‌کند، چرخي مي‌زند و بوي عطرش در هوا پراکنده مي‌شود. به طرفم بر‌مي‌گردد. چشمان براقش را به چشمانم مي‌دوزد; «چقدر اين‌جا قشنگه، به آدم احساس خوبي مي‌ده. چه باسليقه.» نمي‌گويم لطف دارين، چشماتون قشنگ مي‌بينه... نمي‌گويم بفرمايين بنشينين. لبخند مي‌‌زنم و نگاهش مي‌کنم.