آرش در قلمرو تردید

آقا معلم نفس ِ آسوده يي کشيد و گفت : "شکست خوردي،نه؟" و دستهايش آويخته شد و موج لبخند شادمانه يي بر ساحل لبهاي او نشست، آهسته گفت : بله،شيطان ! من به آنها گفته ام که هرگز "بدبخت بودن را به "آينده" نبرند. براي زمان آينده ، افعال بهتري وجود دارد كه مي شود صرف کرد. ديگر خيلي دير است که تو صرف فعل بدبختي را به شاگردان من تعليم بدهي. تنها يک لحظه ي مملو از ترديد ممکن بود تصور کنم که آنها را فريب داده يي؛ولي حالا ديگر دلم گرم است که آنها ، بي شک آينده را با افعالي که دوست دارند پر خواهند کرد...