تاریخ مختصر دروغ های فاشیستی

کتاب تاریخ مختصر دروغ‌های فاشیستی از سایت آمازون امتیاز 4.5 از 5 را دریافت کرده است.

کتاب تاریخ مختصر دروغ‌های فاشیستی اثر فدریکو فینکل اشتاین مورخ مشهور آرژانتینی است که در سال 2020 منتشر شد. در طول تاریخ قرن بیستم، بسیاری از حامیان ایدئولوژی‌های فاشیستی، دروغ‌های سیاسی را حقیقتی می‌دانستند که در رهبرشان تجسم یافته است. از هیتلر گرفته تا موسولینی، رهبران فاشیست از دروغ برای به‌چنگ آوردن قدرت و حاکمیت مردمی استفاده می‌کردند. اما چرا فاشیست‌ها دروغ‌های ساده و اغلب نفرت‌انگیز را حقیقت می‌دانستند و چرا بسیاری از پیروان آن‌ها نیز این دروغ‌ها را باور می‌کردند و به طرفداری از آن‌ها ادامه می‌دادند؟

«تاریخ مختصر دروغ‌های فاشیستی بهترین کتابی است که دربارۀ رابطۀ پیچیده و غامض فاشیسم با حقیقت نوشته شده است.» - جینسن استنلی، نویسنده

«فدریکو فینکل اشتاین یکی از کارشناس‌های برجستۀ جهان در زمینۀ فاشیسم و پوپولیسم است و کتاب تاریخ مختصر دروغ‌های فاشیستیِ او یک کتاب خواندنی برای زمانه‌ای است که ما در آن زندگی می‌کنیم.» - تایمز

«استدلال‌های کلیدی فینکل اشتاین در کتاب تاریخ مختصر دروغ‌های فاشیستی برای درک ما از سیاست دنیای معاصر بسیار ارزشمند است.» - دانشگاه اقتصاد لندن

با این‌که وقتی نام فاشیسم به میان می‌آید به یاد هیتلر و موسولینی می‌افتیم اما فاشیسم یک پدیدۀ تاریخی نیست که زمانی رخ داده و به پایان رسیده باشد بلکه تا امروز ادامه داشته و پس از این نیز ادامه خواهد داشت. اگر دوست دارید بیشتر با پدیدۀ فاشیسم و چگونگی و چرایی آن آشنا شوید، کتاب تاریخ مختصر دروغ‌های فاشیستی را بخوانید.

«آدولف هیتلر از دروغ‌های بزرگ و حقایق بزرگ سخن می‌گفت، و این نشانگانی بود از شیوه‌ی کار او، او با این کار می‌خواست که جهان حقیقت و کذب را وارونه کند. آن‌چه هیتلر دروغ می‌خواند واقعیت‌هایی بودند در مخالفت با نظریه‌ی نژادپرستانه‌ی او درباب عالم، برداشتی که او از جهان داشت مبتنی بود بر تصوری از حقیقت که نیازی به اثبات تجربی نداشت. به عبارت دیگر، آن‌چه برای بسیاری از ما حقیقت است (و این حقیقت نیز نتیجه‌ی منطق علت و معلولی قابل اثباتی است) اساساً در نظر او کذب بود. و آن‌چه از نظر بسیاری از ما دروغ یا واقعیت‌هایی جعل شده است، برای او صورت‌های والا و برتر حقیقت بود. هیتلر نیز به مانند ادعاهای رسانه‌ایِ پوپولیست‌های امروزی، واقعیت را جعل می‌کرد، آن هم به این شیوه که خصومتی که خود نسبت به حقیقت داشت را به دشمنان‌اش نسبت می‌داد، و برای مثال به کذب می‌گفت که یهودیان دروغ‌گو هستند و نه او. دروغ‌گوی فاشیست به‌گونه‌ای عمل می‌کرد که انگار حقیقت را می‌گوید.»

«فاشیست‌ها در جست‌وجوی حقیقتی که با جهان موجود مطابق نبود، به استعاره‌ها پناه بردند و آن‌ها را به واقعیت بد کردند. در کژاندیشی‌ها و دروغ‌های ایدئولوژیک آن‌ها هیچ خلوص و راستی‌ای وجود نداشت، با این‌حال، طرفداران‌شان می‌خواستند که این دروغ‌ها را تا آن‌جا که ممکن است تحقق بخشند. آن‌ها آن‌چه می‌دیدند اما خوش نداشتند را خلاف حقیقت می‌دانستند. موسولینی معتقد بود که رسالت اصلی فاشیسم انکار و رد دروغ‌های نظام دموکراتیک است. او حقیقت فاشیسم را در برابر «دروغ» دموکراسی قرار می‌داد. در تقابل اسطوره‌ای که ال‌دوچه میان «دروغ‌های» دموکراتیک و «حقایق» فاشیستی در نظر داشت، اصل تجسد محوری بود. موسولینی به صورتی از حقیقت باور داشت که از عقل معمول دموکراتیک فراتر می‌رفت، چرا که چنین حقیقتی استعلایی بود. او با یادآوری گذشته می‌گوید «در لحظه‌ی خاصی از زندگی‌ام با این خطر روبه‌رو شدم که از چشم توده‌ها بیفتم، چرا که از چیزی با آن‌ها صحبت کردم که به باورم حقیقتی جدید بود، حقیقتی مقدس». از نظر موسولینی  واقعیت باید از ضرورت‌های اسطوره‌ای تبعیت می‌کرد.»

«وحدت و یگانگیِ استعاری که فاشیست‌ها میان مردم، ملت و رهبر ایجاد می‌کنند، مبتنی است بر نگاه خاصی به اسطوره که در آن اسطوره صورت مطلق و غایی حقیقت قلمداد می‌شود. اما پیش از آن‌ها، نمونه‌های سیاسی بسیاری چنین باوری داشتند. این شأن عجیب و غریب حقیقت و درو‌غ‌ها در فاشیسم در تاریخ طولانی رابطه‌ی میان حقیقت و سیاست بسیار تکرار شده است. از نظر هانا آرنتِ فیلسوف، اگر تاریخِ سیاست همیشه رابطه‌ای تنگاتنگ و پرتنش با حقیقت داشته است، راه‌حلی که فاشیست‌ها برای این تنش پیش کشیدند نابودی سیاست بود. دروغ‌گویی سازمان‌یافته ویژگی تعریف‌کننده‌ی فاشیسم است. تنها آن واقعیت‌ها (و دروغ‌هایی) که رهبر مجاز بداند به عنوان حقیقت پذیرفته می‌شوند. تحریف حقیقت با هدف ترویج واقعیتی بدیل پدیده‌ای شایع در تاریخ فاشیستی است. فرانسیسکو فرانکو، دیکتاتور فاشیست اسپانیایی، همواره نقش خود را در یکی از بزرگ‌ترین جرایم جنگی‌اش انکار می‌کرد و آن بمباران وحشتناک گرنیکا بود که به کشته‌شدن صدها نفر انجامید.»

فاشیسم یک ایدئولوژی یا جنبشی به اصطلاح ملت‌گرایانۀ دست‌راستی با ساختار تمامیت‌گرا و مبتنی بر سلسله‌مراتب است که اساساً ضدّ دموکراسی و ضد لیبرالیسم است. زیر این نام در سال 1919 سازمانی به رهبر موسولینی در ایتالیا به راه افتاد که در سال 1922 به قدرت رسید و در اواخر جنگ جهانی دوم در سال 1943 فروپاشید.

تاریخچۀ کلمۀ فاشیسم:
واژۀ ایتالیایی «فاشیسمو» از «فاشس» در زبان لاتینی گرفته شده است. فاشس با ترجمۀ «تبرپوش» در فارسی، جعبه‌ای مدور بود که از ترکه‌های متعدد چوب ساخته شده بود و آن را به دور دستۀ یک تبرزین می‌پیچیدند و به عنوان نماد قدرت در روم باستان استفاده می‌شد. موسولینی نماد تبرپوش را به عنوان آرم حزب فاشیست ایتالیا مورد استفاده قرار داد. این نماد توسط نهادهای دیگری هم در دنیا مورد استفاده قرار گرفته است.

فاشیسم به‌عنوان یک نظام حکومتی در قرن بیستم نخستین بار در ایتالیا به منصۀ ظهور رسید. سه رکن اصلی فاشیسم عبارت بودند از حزب سیاسی واحد، نژادپرستی افراطی و دولت مقتدر و متمرکز. فاشیسم در جهت حفظ دیکتاتوری، آزادی‌ها را از بین می‌برد و دروغ را به‌عنوان ابزاری برای پیشرفت و دوام خود مورد استفاده قرار می‌دهد. فردریکو فینکل اشتاین نویسندۀ آرژانتینی، مورخ مشهور جهان و استاد تاریخ کالج یوجین لانگ است. زندگی تحت یک حکومت دیکتاتوری خشونت‌آمیز در آرژانتین او را واداشت تا بررسی کند چرا رهبران فاشیست دروغ می‌گویند و چرا پیروان آن‌ها حتی با وجود شواهد تجربی که خلاف دروغ‌هایشان را ثابت می‌کند، همچنان این دروغ‌ها را می‌پذیرند. فینکل اشتاین با توضیح نمونه‌های گذشته مانند هیتلر و موسولینی و رسیدن به موارد امروزی مانند ترامپ و بولسونارو، به ما کمک می‌کند سخنان سیاسی پیرامون «اخبار جعلی» را تجزیه کنیم. او در تاریخ مختصر دروغ‌های فاشیستی به وضوح نشان می‌دهد که چگونه فاشیسم فقط دروغ را نمی‌پذیرد، بلکه آن را در ساختاری متمایز می‌پیچید و به عنوان حقیقت آن را در خدمت اهداف سیاسی خود به کار می‌برد.

• چرا ملت‌ها شکست می‌خورند اثری از دو اقتصاددان معروف، دارون عجم اغلو و جیمز ای رابینسون است. آن‌ها در این کتاب از طریق طیف وسیعی از مطالعات موردی تاریخی، بینش‌هایی دربارۀ اقتصاد نهادگرایی، اقتصاد توسعه و تاریخ اقتصادی به خواننده می‌دهند که به‌خوبی نشان می‌دهد چرا ملت‌ها به‌گونه‌ای متفاوت توسعه می‌یابند و چرا برخی از‌ آن‌ها در انباشت قدرت و رفاه از برخی دیگر شکست می‌خورند.

• چرا از تاریخ درس نمی‌گیریم؟ اثر پی.اچ لیدل هارت مورخ نظامی و استراتژیست بریتانیایی است. لیدل هارت خود دستی در سیاست داشت و در این کتاب می‌کوشد شرح دهد که تاریخ خاصۀ نظامی، به چه کار می‌آید و چگونه می‌توان از آن درس گرفت.