جاذبه و لطف

هیچ چیز نمیتواند مقصدی داشته باشد که مبدأ او نباشد.

آنکه او ما را بدون کمک مان آفرید، ما را بدون رضایتمان نجات نخواهد داد. خدا تنها با پنهان داشتن خود قادر به آفریدن بود وگرنه هیچ چیز مگر خودش وجود نمی داشت.

خدا به من هستی داد تا مجبور به بازگرداندنش به او باشم.اگر این هدیه را بپذیرم بد و مهلک است فضیلت آن از خلال خودداری من از پذیرفتنش آشکار میشود خدا به من این حق را میدهد تا بیرون از خودش وجود داشته باشم. اکنون بر عهده من است که از پذیرش این حق خودداری کنم. فروتنی خودداری از وجود داشتن در بیرونِ خداست. شهبانوی همۀ فضائل‌است.

علمی که ما را به خدا نزدیک تر نسازد بی ارزش است. اما اگر ما را از راه نادرست به خدا برساند به دیگر سخن اگر ما را به خدایی خیالی برساند، بدتر است

باید هر گناهی را که مرتکب شده ام به دیدۀ رحمتی از سوی خدا بنگرم اینکه نقصان اساسی نهان در ژرفای وجود من باید در روزی معین زمانی معین و موقعیتی معین بر من آشکار گردد رحمت است.

همه خیرها به شرّ وابسته اند اگر تمنای خیر داریم و دلمان نمی خواهد شرّ همراه با آن را در اطراف خود بپراکنیم ناگزیریم این شر را در خود گرد آوریم چون نمی توانیم از آن دوری کنیم. بدین سان تمایل به خیر مطلقاً ناب متضمن پذیرش نهایت درجه محنت برای خودمان است.

آسیب پذیری چیزهای ارزشمند زیباست زیرا آسیب پذیری نشانه ای از هستی است.