بلبل حلبی

اما مه رو است که هدايت به عشق او مي باليده و حالا که مجبورم تندتر بران تا سر ساعت به سردخانه ي بيمارستان برسم،باز هم از هدايت مي گويد،جلو بيمارستان به نگهبان حالي مي کنم که که آمده ايم براي تحويل گرفتن جسد،و او با انگشت به سمت سردخانه اشاره مي کند،از پله هاي نمورو بوي ناک که پايين مي روم،متصدي سردخانه با لقمه ي نيمه جويده اي که توي دهان مي چرخاند،مي گويد گواهي فوت را نشان بدهم و اسم و رسم مرده مان را بنويسم روي ليست.من مدارک را نشانش مي دهم و او زبان سرخش را مي چرخاند روي دندان هاي زردش تا خرده هاي غذا را ببلعد و بعد شرايط گرفتن آمبولانس و برگ ترخيص جسد و همه ي کارهايي را که بايد توي بهشت زهرا بکنم برايم توضيح مي دهدومه رو همان بالا مانده،بالاي پله ها.