کتاب طنز (5)
کتابهاي طنز، چيزي شبيه يک مجله، البته بدون داشتن دوره انتشار، مطالبي را به خواستاران خود ارائه ميدهند. سيدعبدالجواد موسوي که از سالهاي دور بهعنوان شاعر، روزنامهنگار و پژوهندهاي قابل شناخته شده، اين دوره را مديريت کرده و همانند يک سردبير مطبوعاتي، مطالب توليدي فاخر و قابل اعتنايي را براي اين مجموعه گرد آورده است.
کتاب طنز (5) از مقاله «شکل دگر خنديدن» به قلم فاطمه کردچگيني شروع ميشود. ماهيت شوخطبعي در کلمات فرهيختگان و نظريههاي مختلف در مورد عوامل ايجاد خنده در طنز و شوخطبعي و انواع شوخطبعي، موضوعاتي است که مورد توجه نويسنده واقع شدهاند. برنارد شاو، ارسطو، فرويد، کانت، شوپنهاور، کمالالدين حسين واعظ کاشفي سبزواري، دکتر شريعتي و... از جمله کساني هستند که در اين مقاله، نظراتشان درباره طنز، هزل، هجو و... منعکس شده است.
اما بازخواني «چرند پرند» دهخدا و شيوه و شگردهاي او در نوشتن اين اثر، عنوان مقالهاي از وليالله دروديان است و در ادامه، يوسفعلي ميرشکاک که تقريباً پاي ثابت کتابهاي طنز است، مقاله «طنز رندانه لسانالغيب» را با تيتر «چون نيک بنگري همه تزوير ميکنند» قلمي کرده است.
بررسي سير مقوله طنز در دوره صفوي به عهده بهروز ايماني است که مقالهاي با عنوان ملاجعفري خروسباز ارائه ميدهد.
آنچه در کتاب طنز پنج مورد توجه است، پيشينه طنز در ادبيات فارسي و عناصر تشکيلدهنده آن است. معرفي شخصيت زکريا تامر، نويسنده و طنزپرداز سوري و نقل چند داستان طنز از او، معرفي 32 اثر موش و گربه منظوم و منثور، تحقيق پيرامون نگرش جديد زيگموند فرويد به لطيفهها براساس ويژگيهاي ضروري آنها، معرفي سعيد نوري و ذکر چند شعر از اشعار طنز او، ديگر بخشهاي اين کتاب است.
نويسندگان اين کتاب، معتقدند که شوخطبعي از مؤثرترين قالبهاي بيان هنري است که به علت شيريني و جاذبه خاص خود با اکثر روانها سازگار ميافتد و به همين دليل مخاطبان بيشتري را به خود اختصاص ميدهد.
شاید بپسندید
از این نویسندهها
