بنیان‌های فلسفی آموزش بزرگسالان

با اين که قدمت فلسفه و کندوکاو فلسفي به فلسفه يونان باستان مي رسد، تنها در دو سده اخير است که فيلسوفان به آموزش و پرورش توجه کرده اند. در سده نوزدهم، کانت و هگل توجه خود را به موضوعات فلسفي مربوط به آموزش و پرور معطوف ساختند. فلسفه آموزش و پرورش، به عنوان رشته اي مستقل، عمدتا برآيند آثار جان ديويي در سده بيستم بوده است. رويکرد فلسفي ديويي به آموزش و پرورش انتقاد از آموزش و پرورش سنتي را فراهم ساخت و باعث شکل گيري رويکردهاي مختلف به فلسفه آموز و پرورش شد. در اين کتاب، براي نخستين بار، تحليلي جامع و نقادانه از مباني فلسفي آموزش بزرگسالان صورت گرفته است. اين کتاب شش نظام عمده انديشه آموزشي را _سعني آموزش و پرورش ليبرال، پيشرفت گرايي، رفتارگرايي، انسان گرايي، راديکاليستي و تحليل مفهومي_ براي بررسي ديدگاه هاي مربيان برجسته و برنامه هاي اصلي و مداوم در آموزش بزرگسالان به دست مي دهد.