منظومه شمسی

گمان مي رود منظومه شمسي حدود 4/6 ميليارد سال قبل،از ابري غول پيکر متشکل از گاز و غبار به نام سحابي خورشيدي شروع به شکل گيري کرده باشد.اين ابر،حجمي چندين برابر منظومه خورشيدي امروزي داشته و طي ميليونها سال،بر اثر رمبش،تبديل به يک صفحه مسطح در حال چرخش شده که فضاي مرکزي داغ و متراکمي داشته است.سرانجام قسمت مرکزي صفحه تبديل به خورشيد شده و در اين حال سيارات و همه ي ديگر اشياء منظومه شمسي از قسمتي از مواد باقيمانده شکل گرفته اند. منظومه شمسي متشکل از خورشيد،هشت سياره شناخته شده،بيش از 140 قمر و اجرام سماوي کوچک بي شماري مانند دنباله دارها و سيارکها مي باشد.محدوده داخلي آن شامل خورشيد و سيارات سنگي _ عطارد،ناهيد،زمين و مريخ _ است.فراتر از آن،حلقه اي از سيارکها به نام کمربند اصلي و سيارات گازي غول پيکر مشتري،زحل،اورانوس و نپتون قرار دارند.پس از آن محدوده وسيعي است که پلوتو و ساير کوتوله هاي يخي در آن هستند و در انتها هم توده عظيمي از دنباله دارها قرار دارند. سياه کوتوله جرمي سماور است که به دور خورشيد مي گردد و تقريبا براي کروي بودن جاذبه و جرم کافي را دارد،اما منطقه اطراف مدار خود را تميز نمي کند و قمر نيست.سيارات کوتوله اخيرا به رسميت شناخته شده اند.اولين باري که سيارک شناخته شده پلوتو کشف شد،همانند يک سياره با آن رفتار شد،اما زماني که اشياء بزرگتري در کمربند کويپر کشف شدند،منجمان توافق کردند که دسته جديدي را تشکيل دهند.