هیاهو بر سر هیچ

در سي و چند سال پيش دولتي به نام امارات متحده عربي وجود نداشت. شيخ نشينهاي ساحل جنوب خليج فارس در زير علم انگلستان بودند، يعني اين بريتانيا بود که، به نام شيوخ رأس الخيمه و شارجه، تنب و ابوموسي را در تصرف داشت و ايران که اين جزاير را جزئي از خاک خود مي دانست ناگزير بود که در لندن و با مسئولين وزارت امور خارجه بريتانيا مذاکره کند... طرف مذاکره متصرفي بود که به دستاويز حفظ حقوق محجورين تحت حمايت خود سرسختي مي کرد و با تکيه بر «استاتسکو» خواهان ادامه تصرفات خود بود و از طرف مقابل مطالبه حجت و سند مي کرد که بگويد چرا و به چه دليل اين جزاير را از آن خود مي داند، ولي خود را از ارائه سند و حجت بي نياز مي ديد.