من از گورانی ها می ترسم

نشر چشمه منتشر کرد: چي مي شد اگر دعوتش را قبول مي کردم و يک روز صبح، صبحانه را با او مي خوردم؟ چرا نبايد اين کار را بکنم؟ از چي مي ترسم؟ چرا اين ترس لعنتي ولم نمي کند؟ مگر نه اين که حالا آزادم؟ مگر نه اين که حالا براي بهداشت اخلاقي جامعه خطري ندارم؟ از اول هم خطري نداشتم. زنهاي زشت، زنهاي معمولي، هيچ وقت براي جامعه خط ندارند. من زشت نبودم اما خوشگل هم نبودم. معمولي بودم. معمولي شدم، بعد از آنکه دانشجو شدم و آن بيني صد مني را عمل کردم. من کپي پدرم بودم، پوست سبزه، دماغ بزرگ و پيشاني بلند را از او به ارث برده بودم. مادر هيچ چيز به من نداده بود. به بقيه ي بچه ها چيزي داده بود اما به من دريغ از يک انگشت پا. فروشگاه اينترنتي 30بوک