حقیقت و هنر دینی

هنر به معني کهن لفظ، چنان جامع است که هگل دين عصر ميتولوژي را دين ابداعي و هنري مي نامد. در اين جهان، بشر در ساحت خيال سکني گزيده بود، و به وصف عرشيان- با زبان اشاره- تعلق خاطر داشت. بنابراين هنر سنتي مشرق زمين، ديگر صرف محاکات زيبايي محسوسات نبود، بلکه ابداع معاني و گنج هاي عرشي و تقرب به مبدا قدسي تلقي مي شد. در حقيقت با تعريف افلاطوني- ارسطويي هنر، ساحت ابداعي حيات آدمي از مقام عرشي خود تنزل، و به زمين تعلق پيدا مي کند. هنر براي هنر و صرف بيان زيبايي اين جهاني، بي آنکه آدمي به روح و باطن غيبي عالم محسوس انتقال يابد، غايت نظرگاه يوناني هنر است.