تا سر زلف عروسان سخن

انتشارات چشمه منتشر کرد: قلم را دانايان مشاطه ي ملک خوانده اند و سفير دل، و سخن تا بي قلم بود چون جان بي کالبد بود و چون به قلم بازبسته شود با کالبد گردد و هميشه بماند، و چون آتشي ست که از سنگ و پولاد جهد و تا سوخته نيابد نگيرد و چراغ نشود که ازو روشنايي يابند... و نخست کسي که دبيري بنهاد طهمورث بود- و مردم اگر چند باشرف گفتارست، چون به شرف نوشتن دست نداد ناقص بود چون يک نيمه از مردم (=آدم). زيرا که فضيلت نوشتن است فضيلتي سخت و بزرگ که هيچ فضيلتي بدان نرسد، زيرا که وي ست که مردم را از مردمي به درجه فرشتگي رساند و ديو را از ديوي به مردمي رساند و دبيري آنست که مردم را از پايه دون به پايه بلند رساند، تا عالم و امام و فقيه و منشي خوانده شود، و همچنان مردمان به فضيلت سخن از ديگر حيوانات جدا گردد و پريشان سالار شود. دين ايزد جل ذکره که به پاي مي بود، و مملکت که بر ملک نظام گيرد؛ به قلم مي گيرد... -نوروزنامه- "فروشگاه اينترنتي کتاب 30 بوک"