فرنگیس

مادرم هميشه مي گفت: «چقدر شري تو، فرنگ! اصلا تو اشتباهي دنيا آمدي و بايد پسر مي شدي. هيچ چيزت به دخترها نرفته. دختر بايد آرام و باحيا باشد، متين و رنگين...» وقتي مي ديد به حرفش گوش نمي دهم، مي گفت: «فرنگيس، مردي گفتند، زني گفتند... کاري نکن هيچ مردي براي ازدواج نيايد سراغت! دختر بايد سنگين و رنگين باشد.» وقتي مادرم اينطوري نصيحتم مي کرد، حرصم مي گرفت. اصلا هم دلم نمي خواست سنگين و رنگين باشم. چه اشکال داشت شلوار پسرانه پا کنم و چوپان باشم؟ چه اشکال داشت شبها دخترها را توي تاريکي بترسانم و خودم بخندم؟ مگر چه اشکال داشت وقتي براي بازي مي رفتيم سمت قبرستان، با هر بهانه اي، پسرها را بترساننم و آنان را فراري دهم و خودم همان جا بنشينم و بهشان بخندم.