جسیکا کجاست

گفتم :«ايزي،نگاه کن!» به سراپاي بدنم زل زده بودم ، تصحيح مي کنم ؛ به شانه هايم زل زده بودم که انگار در وسط هوا معلق بودند و در زير آنها فضايي خالي به اندازه بدن من بود . ايزي هورا کشيد و دست زد. «فوق العاده است ! حالا ببينيم مي تواني بدون بستن چشم هات اين کار رو بکني يا نه؟» نامرئي شده بودم که مامان وارد اتاقم شد و گفت :«بس کنيد دخت رها ، از وقت خواب خيلي گذشته . حالا ديگر ... » و حرفش را قطع کرد و نگاهي به دور اتاق انداخت و پرسيد :« جسيکا کجاست؟»