با ادب چون (4)(شیری که سلام کرد)

اسب جوير دوباره شيهه کشيد.پا بر زمين کوبيد ودر جايش ايستاد.لسب امام هم لحظه اي ايستاد.او هم شيهه کشيد.عقب عقب رفت.خواست به داخل نيزار بيفتد که امام افسارش را کشيد.اسب خود را عقب کشيد .ايستاد.دهانش کف کرده بود.جويريه،هاج و واج به اطراف نگاه مي کرد.شالش را دور سر بست.اسب ها باهم شيهه کشيدندپا بر زمين مي کوبيدند.جويريه،گوش تيز کرد.ناگهان از لابه لاي درختان انبوه و نيزار،صداي غري شنيدند.وحشت زده به امام نگاه کرد.امامّ،خون سرد بود. جويريه باز گوش هايش را تيز کرد.با چشم هاي باز به اطراف نگاه کرد. ناگهان از وحشت فرياد کشيد.اسبش ترسيده بود.مي خواست رم کند،مي خواست جويريه را به زمين بيندازد.