تاملات پدیدار شناسانه نیمایی

انتشارات پرسش منتشر کرد: ما در مقوله را در ارتباط با هم ديگر قرار داديم:يکي مسئله امکان شعر و شعريت در حالت کلي و ديگري ناانديشگي انسان ايراني. حال پرسش اينجاست که به راستي چه ارتباطي بين شعريت و انديشه وجود دارد؟آيا ميتوان اين دو مقوله را منفک و مستقل از يکديگر دانست؟به زبان فلسفي اگر قرار باشد که اين دو از هم مستقل و ناوابسته باشند اين ناوابستگي چگونه قابل تشريح و تبيين است؟ انسان ايراني قبل از نيما گشودگي نداشته و تمام هم و غم نيما اين بود که بتواند مختصاتي را ترسيم کند تا گشودگي اين انسان را فراهم نمايد.اين انسان واجد امکانات هستومندي و هستي شناختي است که در طول قرون و اعصار در پيله خويش فرورفته است و هر اندازه که مقصد،تجلي و درخشش خويش را بروز داده،از قبل آن انسان ايراني بيشتر در تيرگي و طلمات فرو رفته است. فروشگاه اينترنتي 30بوک