حافظه و دیگری

انتشارات نصيرا منتشر کرد: اکثر شاعران ايران،پس از نيما،با همان ذهنيت سلسله مراتبي پيشين به انسان و جهان مي نگرند.ذهنيتي که بيشتر در دنياي حماسه يافت ميگردد.دنيايي که در آن يک داناي کل،فراتر از زمان ايستاده است و همه را تحت اداره و کنترل خود دارد.قطعيت،تک گويي،مرکزيت گرايي در متن و...از خصوصيات اين ذهنيت است که آن را در اغلب شاعران پس از نيما ميتوان به خوبي مشاهده کرد.همه چيز با «من»سنجيده ميشود.و چيزي که هم چنان ناديده گرفته ميشود«ديگري»است. هر ديدگاه متفاوتي در شعر،به محض ورود،به تصاحب «من»در مي آيد و امکان ديگر بودگي را از دست ميدهد به عبارتي،«من»محور بودن متن،تمام راه ها و روزنه ها را براي حضور ديگري مي بندد. فروشگاه اينترنتي 30بوک