آدم های اشتباهی

انتشارات نيماژ منتشر کرد: از بين همه‌ي کافه‌هاي ساحلي که صندلي‌هاي يک درميان چوبي و پلاستيکي‌شان را رو به موج مي‌نشانند. تنها کافه‌ي عمو آيريک است که مرا بيش‌تر به خودش مي‌خواند، و از بين تمام آدم‌هاي گذري و ثابتي که خماري صبح‌هاي مرطوب‌شان را اين‌جا مي‌کشانند، تنها ماکسيميليان است که نگاه سرگردانم را روي خودش ثابت مي‌کند. شايد به خاطر طنين اسمش باشد. يعني از وقتي اسمش را مي‌دانم به نظر خودم بيش‌تر نگاهش مي‌کنم. زن همراه او هم مرا نگاه مي‌کند. خيره و بي‌حس. هميشه در مسير نگاه اويم. ماکسيميليان طوري زن را روبه‌روي خودش مي‌نشاند که جهت نگاهش هميشه رو به من است. صندلي‌هاي ثابتي داريم همه‌مان و کسي سرجا دعوايش نمي‌شود. کافه‌ها خانه‌هاي روشن شب‌اند. فروشگاه اينترنتي 30بوک