فارسی عمومی (انوری)(وزیری)

انتشارات سخن منتشر کرد:
فارسي عمومي درسي است که زبان فارسي، سير تحول آن (از آغاز زبان دري، صورت تحول يافتته ي فارسي ميانه) تا دوران اخير و شعر يا نثر شاعران هم روزگار ما را نشان مي دهد. مقصود اين است که اين کتاب شامل ادبيات کهن و جديد مي شود.
هر يک از دوره هاي زبان و ادبيات ويژگي هاي به خصوصي دارند که در دوره هاي بعد کم رنگ شده و برخي از آنها به کلي از بين رفته است و يا بصورت و نوع ديگر به کار مي رود. براي روشن شدن اين مبحث بايد گفت که در دوره هاي اول زبان و ادبيات دري، قرن چهار، نوع ادبي (حماسه)، مهم ترين کارکرد را داشته است. شاعر ملي ايران، فردوسي، بزرگ ترين و قوي ترين بنياد حماسه را پي ريزي کرد و با قدرت و قوت شاعري و اطلاعات بي شمار او بر مسايل جامعه ي آن روزگار، آن را به اتمام رسانيد. درست است که در سال ها و دوره هاي بعد نيز از حماسه استفاده شد - مثلا دوران قاجار - اما آن ويژگي و خصوصيت حماسه ي به کار رفته به وسيله ي فردوسي را نداشت.
ادبيات معاصر به ويژه شعر نو که يکي از صورت هاي شعر و گونه اي تحول يافته در شعر فارسي محسوب مي شود، ويژگي هاي اساسي دارد که شاعران قدر اول و نويسندگان معاصر به سبب مسايل خاص روزگار خود به آن پرداخته و گرايش يافته اند و آن (جامعه شناسي)، (انسان و وضعيت او در اجتماع)،(نقد اين وضعيت)،(نقد روزگار از نظر تاريخي - سياسي)،(واکنش انسان در برابر سختي ها و خوشي هاي زندگي)،(نقد شخصيت انسان) و (تاريخ و فرهنگ) بوده است که همگي به اجتماع برمي گردد. نيما، شاملو، اخوان، فروغ، کسرايي، محمد علي جمال زاده، بزرگ علوي، صادق هدايت و... در گيرودار اين مسايل بوده اند؛ البته سهراب سپهري به سبب گرايش به مسايل عرفاني با ايهام و ابهام از اين نوع مسايل ياد کرده است.
در کتاب حاضر مولفان خواسته اند از تمام اين مباحث، با در نظر گرفتن حجم کتاب، نمونه هايي را ذکر کنند.
فروشگاه اينترنتي 30 بوک