تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
با اعتماد به نفسی که عامل اصلی آن، حرف‌های شب گذشته‌ی مادرش بود، واثق و استوار مقابل میز رییس ایستاد و گفت: «ببخشید آقای سپندرام می‌خواستم چند لحظه وقتتون رو بگیرم.» آقای سپندرام با شنیدن آشناترین صدا که مالک زیباترین طنین بود سرش را از میان انبوه پرونده‌های روی میز بیرون کشید و با نهایت میل و رغبت گفت: «خواهش می‌کنم خانم... امر بفرمایید.» ـ راستش می‌خواستم یادآوری کنم امروز چهاردهم برجه و تموم کارکنان کارخونه، حقوقشون رو از آقای قادری گرفتن به جز من که طبق دستور شما باید حقوقم رو از خودتون بگیرم. ـ خب! ـ خب؟... خب من دو ماهه که دارم تو این کارخونه کار می‌کنم ولی هنوز هیچ حقوقی از شما دریافت نکردم! آقای سپندرام که بر خلاف انتظارش مانند دفعات قبل با برخورد صمیمی و گرم حسابدار جوانش روبه‌رو نشده بود و احساس می‌کرد روز به روز فاصله‌اش با آرزو و رویایش بیشتر می‌شود، با سرخوردگی از قفسه‌ی چوبی کنار میزش پوشه‌ی آبی رنگی را بیرون کشید و همان‌طور که بی‌هدف ورقش می‌زد با لحن مأیوس و تلخی گفت: «حالا بفرمایید، ماه بعد درباره‌اش صحبت می‌کنیم.» حسابدار جوان که دوست نداشت دوباره حرف‌های کلیشه‌ای بشنود و مثل ماه‌های قبل با دست‌های خالی که پیش قدم پاهایش می‌شدند به خانه بازگردد، با کلافگی که بیانگر لبریز شدن حوصله‌اش بود حرفی که مدت‌ها روی زبانش دلمه بسته بود را زد: «ماهه بعد؟ ولی من چون به این پول نیاز مبرمی داشتم راضی شدم یک سوم حسابدار قبلیتون حقوق بگیرم و این‌جا کار کنم!» آقای سپندرام که دیگر در چهره‌اش آثاری از آرامش و عطوفت دقایق پیش دیده نمی‌شد با خشم بی‌دلیلی پوشه‌ی آبی رنگ مقابلش را محکم بست و با صدای تقریباً بلندی گفت: «شما اگر مثل حسابدار قبلی حقوق نمی‌گیرید به این دلیله که یک روز در میون تشریف میارید!»
نشر پرسمان
